වෙනදට හතර වටින් ඇහෙන වාහන වල නළා සද්දෙ
එදා මට ඇහුනෙ නෑ. බස් එකට විටින් විට ගොඩ වෙන යාචකයින්, වෙළෙන්දන්
තබා මගියෙක්වත් එදා මම දැක්කෙ නෑ. ඒ කිසි දෙයක් එයාත් දකින්න නැතුව ඇති. බස් එක
තවමත් බස් නැවතුමේ නැවතිලා. මම සීට් එකේ වීදුරුව අයිනෙ. එයා මගෙ ලඟ !!
"තරුමි...." එයාගෙ හඬ ආයෙමත් මගෙ දෙසවන් වල ගැ‍ටුණා.
එයාගෙ වචන වලට වඩා දෙයක් ඇස් දෙකෙන් කියනවා... මම පිළිතුරක් නැතිවම ගොලු වෙලා.
"තරුමි"
ඒත් මම නිහඬයි. විනාඩි දෙකක් විතර ගත වුණා.
ඒත් මම නිහඬයි. විනාඩි දෙකක් විතර ගත වුණා.
"තරු....!!"
මාව තිගැස්සුනා. මුහුණෙ රත් පැහැ විදිලි රෙඛාවක් ලෙල දුන්නා.මගෙ නෙමේ.. එයාගෙ මූණෙ. මගෙ මූණට මොනාද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා බලා ගන්න විදියක් මට නෑ. එයාගෙ ඇස් දෙක ඇතුළෙන් පේන මගෙ රූපෙ ඒ තරම් පැහැදිලි නෑ.ඒ ඇස් වල දීප්තියෙන් මාව වැහිලා ගිහින්.
මාව තිගැස්සුනා. මුහුණෙ රත් පැහැ විදිලි රෙඛාවක් ලෙල දුන්නා.මගෙ නෙමේ.. එයාගෙ මූණෙ. මගෙ මූණට මොනාද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා බලා ගන්න විදියක් මට නෑ. එයාගෙ ඇස් දෙක ඇතුළෙන් පේන මගෙ රූපෙ ඒ තරම් පැහැදිලි නෑ.ඒ ඇස් වල දීප්තියෙන් මාව වැහිලා ගිහින්.
"තරු කියන නම ගැලපෙන්නෙ මට නෙමේ... ඔයාට, ඔයාගෙ තරු කැට දෙකක් වගේ ඇස් දෙකට. " මම එහෙම
කිවුවා නෙමේ හිතුවා. ඒ තරු ඇස් තවමත් බලාපොරොත්තු සහගතව දැල්වෙනවා.ඒත් ඇයි
කියලාවත් අහන්න මගෙ දිව නැමෙන්නෙ නෑ. හිතේපොදි බැඳගෙන හිටිය බලාපොරොත්තු ගොඩාක් උඩු හුළඟට විසි කරන්න වගේ එයා සුසුමක් හෙලුවා... ඉස්සරහ සීට් එකේ හිටිය මනුස්සයාත් අපි දිහා හැරිලා බැලුවා. මට ඒත් එච්චර ගානක් වුනේ නෑ. එයා නම් ඒ මනුස්සයාව දැක්ක්කෙත් නැද්ද කොහෙද...
"ඔයා මං ගැන මොනාද හිතන්නෙ තරු?"
ආයෙමත් මට තරු කියනවා... කොහොමද මම එයාට තේරුම් කරන්නෙ මම ඒ නම දාලා තිබුනෙ එයාට කියලා... එයාගෙ උප්පැන්න සහතිකේ තියන දසුන් කියන නමෙන් හැමෝම එයාට කතා කරද්දි මගෙ හිතෙන් මම එයාට හැමදාමත් කිවුවෙ "තරු" කියලා. ඒ ගැන දැනගෙන හිටියෙ මම ඇරුනාම මගෙ හොඳම යාලුවා නිශා විතරයි. ඈත අහසෙ තියන ළං වෙන්න බැරි තරුවක් දිහා බලාගෙන හිටිය කුමුදු මලක් වගේ මම ඔයා දිහා බලාගෙන හිටිය හැටි දන්නෙ මමයි නිශායි විතරමයි......
ඒ එක්කම මගෙ හිත ඒ දවසට ඇදිලා ගියා. ඒ ඉස්කොලෙ වර්ණ රාත්‍රියට ඉස්සරවෙලා දවස. මම ඉස්කෝලෙට ගිහින් හරියටම සතියයි. ඉතින් මම මොන වර්ණද...ඒත් ඉස්කෝලෙට ආව දවසෙ ඉඳන්ම මගෙ හොඳම යාලුවා වුණ නිශා මැරීගෙන වැඩ කරද්දි මට මග ඇරලා ඉන්න බැරි වුණා... නිශානි තව කට්ටියක් එක්ක තෑගි පාර්සල් ඔතනවා... මම සහතික වල නම් ලියනවා... එයා අපි ලඟට ආවෙ ඒ අතරතුර.
"නිශානි,වැඩ ඉවරද? " එයා ඇහුවෙ හමුදාවෙ අණදෙන නිලධාරියෙක්ගෙ වගේ හඬකින් අපි සේරම කතා වලට ඉහලින් ඇහුණ එයාගෙ හඬට මාව තිගැස්සුනා..ඔලුව උස්සලා මම බැලුවෙ ඒ ආඩම්බර කාර කට හඬ කාගෙද කියලා දැනගන්න. ඒත් එයාගෙ මූණ මට පෙනුනෙ නෑ. එයා හිටියෙ නිශා දිහා බලාගෙන.
"තව තෑගි වගයක් තියනවා ඔතන්න. සහතික ටිකකුත් ඉතුරුයි, නිශා උත්තර දුන්නෙ මං දිහා බලන ගමන්
ඊලඟට එයා මා දිහාවට හැරුණා. එයාගෙ තරු ඇස් දෙක මා දිහා බැලුවා.ඒත් අද වගේ නෙමේ..... තරහක් එක්කම ලොකු ආඩම්බර කමක් ඒ ඇස් වල තිබුනා.... "තවම බැරි වුණා ද ඔය ටික ලියා ගන්න?තවකොච්චර වැඩ ඉතුරුද?තේරෙන්නෙ නැද්ද? තව කීයක් තියනවාද ලියන්න?"
"තව පණහක් විතර..."මගේ කටින් උත්තරයක් පිට වුණා.
"පණහක්? එයාට ඔය ටික ලියන්න හෙට වෙයි. ඕවා ඔහොම තියලා අයින් වෙන්න මම ලියන්නම්.."
මම පෑණයි සහතික ටිකයි එයාට දීලා හීනෙන් වගේ නිශානි ළඟට ගියා. එයාගෙ කට හඬ ඇහුන වෙලාවෙ ඉඳන් ම මගේ අත් අකුරු ඇද වෙලා තිබුණ හැටි එයාට පෙනුනා ද මම දැක්කෙ නෑ මගේ ඇස් වල කඳුලු පිරිලා තිබුණ නිසා..... නිශා අසරණ විදියට මා දිහා බලාගෙන හිටියා, මම කඳුලු අතරින්ම තෑගි පාර්සලයක් අරන් ඔතන්න පටන් ගත්තා.
මගෙ හිතේ කඳුලුත් එක්කම හිර වෙලා තිබුණෙ අමුතුම හැඟීමක්. ඒක දැන්වත් මට විස්තර කරන්න බෑ.... එයා මට බනින්න හරි මා එක්ක කතා කළ එක හොඳයි කියලා මට හිතුනා. එයා හරිම ආඩම්බරයි කියලාත් මට හිතුනා. ඒ සිතිවිල්ල නම් හරි කියලා මම දන්නවා. ඉස්කෝලෙ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා වුණා කියලා එහෙම වෙන්න ඕනද කියලා ත් මම කල්පනා කළා.
ඒත් ඒ සෙරමත් එක්ක එයාගෙ ඇස් දෙක මට අමතක කරන්න බැරු වුණා. තරු කැට දෙකක් වගේ බබලපු එයාගෙ ඇස් දෙක මාව වශී කළා. අරුන්දතී තරුව වගේ අද සෞම්‍යව බබලන එයාගෙ ඇස් දෙක එදා මට පෙනුනෙ රෑ අහසෙ බැබලුණ අඟහරු වගේ...
එයාගෙ ඇස් දෙක ගැන මම කොච්චර නම් නිශා එක්ක කිවුවාද. එයා මට කොය් තරම් බැන්නාද. ඉස්කෝලෙ පුරාවට ප්‍රසිද්ද ඔයාගෙ ආඩම්බරකමත් එක්ක ඔයාට ලං වෙන්න හදන එකත් මෝඩ කමක් විදියටයි නිශා හිතුවෙ.
ඒත්............. නිශා වත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ මම එයාගෙ ඇස් දෙකට වගේම , එයාගෙ තිබුන ඒ පුදුමාකාර ආඩම්බර කමටත් ගොඩක් ආදරේ කළා කියලා. මට එයාට ඒක පැහැදිලි කරලා දෙන්න පුලුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ. ඇත්තම කිවුවොත් මමවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ මම වැඩිපුරම ආදරේ කළේ එයාගෙ තරු ඇස් වලටද නැත්නම් එයාගෙ ආඩම්බර කමටද කියලා. ඒක බොහොම වෙලාවට මටම ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුණා.
එයා ලඟට ගිහින් වචනයක්වත් කතා කරන්න පුලුවන් කමක් මට කවදවත් තිබුනෙ නෑ. මට හැම වෙලාවෙම මතක් වුනේ සහතික ටික නිසා එයා මට බැනපු හැටි.ඒත් ඔයා ගැන ඒක පාර්ශ්වික ප්‍රේමයක් මගෙ හිතේ හැමදාම තිබුනා.
"ඇයි තරු ඔයා මේ තරම් නිශ්ශබ්ද? මට කියන්න තරු ඔයා මට කැමති ද? මම මේ වගේ කිසිම කෙනෙක් ඉස්සරහ බැගෑපත් වෙලා නෑ තරු...."
එයාගෙ ඒ වචන ටික මාව ආයෙමත් අතීතයෙන් වර්තමානයට ගෙනාවා. එයාගෙ ඇස් දෙක නම් තවමත් එදා වගේම නිවි නිවී දැල්වෙනවා... පුංචි තරු කැට දෙකක් වගේ. ඒත් එදා තිබුනු ආඩම්බර කම කොහෙද කියලාවත් හිතා ගන්න බෑ. පුංචි මුව පැටියෙක් වගේ අහිංසකව එයා මා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.
ඊලඟට අපේ සංවාද්යෙ ප්‍රථම වතාවට මම මගේ මුව විවර කළා. "මම ඔයාට කැමති නෑ තරු....."
මගෙ හිතට පුංචි දුකක් වත් දැනුනෙ නෑ.......ඊටත් පස්සෙ මට තේරුනා මම වැඩිපුරම ආදරේ කරලා තිබුණෙ එයාගෙ ඇස් දෙකට නෙමේ, ආඩම්බර කමට කියලා.
~සිඳු~
![http://changingcourse.com/images/j0387552[1].jpg](http://changingcourse.com/images/j0387552[1].jpg){kind=link}